Dwa takie przypadki na świecie
Rikkie urodziła się jako mężczyzna. W wieku 16 lat zaczęła przyjmować hormony, a operację korekty płci przeszła siedem miesięcy temu. Jej historia zrobiła wrażenie na sędziach, którzy nazwali ją “silną i niezłomną historią” z “jasną misją”. Po swoim zwycięstwie Rikkie opublikowała wiadomość w mediach społecznościowych, mówiąc, że chce być “głosem dla osób transpłciowych i wzorem do naśladowania”.
Napisała następujące słowa:
“Kiedy byłam małym Rikkim i ujawniłam się jako transseksualistka, nie było mi łatwo i cierpiałam. Mam nadzieję, że dzięki mojemu zaangażowaniu i sile dokonam zmian w społeczeństwie”.
Zwycięstwo Rikkie daje jej możliwość reprezentowania Holandii na prestiżowym konkursie Miss Universe 2023 w grudniu w Salwadorze. To nie tylko przełom dla holenderskiego konkursu, ale także dla świata, ponieważ jest to dopiero drugi raz w historii, kiedy osoba transpłciowa zdobyła taki tytuł. Nie wszyscy jednak są do tego wyboru tak entuzjastycznie nastawieni. Nie ulega wątpliwości, że zwycięstwo Rikkie mogło zostać uznane za kontrowersyjne.
Niemieckie media, opisując wczorajsze wybory Miss Holandii, podkreślają, że to nie jedyny przypadek, kiedy osoba transpłciowa zajmuje wysoką pozycję w konkursach piękności. Welt przypomina, że jedną z finalistek tegorocznej rywalizacji o tytuł Miss Niemiec została Saskia van Bargen, która w wieku 5 lat oświadczyła, że urodziła się jako dziewczynka, a nie chłopiec. Od 11 roku życia rozpoczęła terapię hormonalną, a po osiągnięciu pełnoletności przeszła operację zmiany płci.
Kontrowersje i polemika
Dwa wspomniane wydarzenia, ale i także dostrzegalne otwarcie się mediów na osoby trans, rozpoczęły dyskusję na temat ogólnej idei tranzycji. Pisałem już o tym wcześniej w kontekście wpisu na blogu autorstwa Łukasza Sakowskiego, który także przez dość długi okres chciał dokonać korekty płci. Polemika na temat tego, co oznacza bycie mężczyzną i kobietą, zwłaszcza w kontekście upowszechnienia się tranzycji, bazuje na wielu ciekawych argumentach.
W popularnym amerykańskim dokumencie z 2022 roku pt. „What is a Woman”, na pytanie o to, skąd wie, że jest mężczyzną, konserwatywny rozmówca odpowiada, że wie o tym, ponieważ posiada penisa. Z kolei wykładowca studiów genderowych, na pytanie o to, kto jest kobietą, odpowiada, że jest nią osoba, która uważa się za kobietę. Wydaje mi się, że takie zestawienie najlepiej ukazuje istotę globalnej debaty na temat pojęć płci biologicznej oraz płci społecznej.
W podejściu lewicowym posiadanie określonego rodzaju narządów płciowych nie determinuje płci osoby. Można mieć waginę i identyfikować się jako mężczyzna. Podejście konserwatywne zakłada natomiast, że rodzaj narządów płciowych determinuje płeć osoby na zawsze. Ponadto nie istnieje żadna „płeć społeczna”, kształtowana w procesie wychowania w rodzinie i socjalizacji w społeczeństwie. Nasze zachowanie wynika z naszego wrodzonego temperamentu. Istnieją więc kobiety o męskim temperamencie i mężczyźni o kobiecym, jednak nie w takim ujęciu ich płeć nie ulega zmianie.
Dyskusje na ten temat na stałe przeniknęły do polityki i kultury. Błędy w kwestii określenia płci dotyczą głównie noworodków-hermafrodytów. W trakcie ich dorastania może się okazać, że cechy przypisanej płci zostają zdominowane przez cechy płci przeciwnej, a płeć metrykalna nie zgadza się z rzeczywistą płcią.
Przeciwnicy tranzycji w tak młodym wieku jak ten, w którym analizowane wcześniej osoby dokonały tego zabiegu, tłumaczą, że dzieci przed okresem dojrzewania nie charakteryzują się zakończonym procesem formowania płciowości. Czy dziecko jest w stanie świadomie ocenić i przekazać swoje stałe odczucia? I co zrobić w przypadku, gdy lekarze popełnią błąd w diagnozie?
Czytaj także:
