Krzysztof Skonieczny. „Hardkor Disko” i „Ślepnąc od świateł”
Zanim reżyserował „Ślepnąc od świateł”, dał się poznać w pewnych kręgach jako twórca alternatywny i niezależny, mający od zawsze bardzo szerokie horyzonty. Występował w licznych rolach teatralnych i jednocześnie tworzył teledyski chociażby dla Myslovitz, Brodki czy Donguralesko. W 2014 r. wypłynął na szerokie wody serią nagradzanych klipów nakręconych dla Mister D. – czyli muzycznego alter ego Doroty Masłowskiej – oraz samodzielnie wyprodukowanym, pełnometrażowym „Hardkor Disko”.
Ten film, mimo szczątkowej fabuły i bardzo skromnego budżetu na produkcję, został obsypany nagrodami – choćby Złotym Lwem za najlepszy debiut, a także nominacją w konkursie głównym – ale zebrał przeciętne noty od krytyków. „Hardkor Disko” bywało porównywane do twórczości Nicolasa Windinga Refna, ale chyba głównie dlatego, że też można się na nim solidnie wynudzić. Film tak naprawdę zasługiwałby na skrócenie do krótkiego metrażu (chociaż i tak trwa zaledwie 87 minut).
Kolejnym większym przystankiem w karierze Skoniecznego było „Ślepnąc od świateł”, serial zrobiony dla HBO na podstawie bestsellerowej powieści Jakuba Żulczyka o tym samym tytule. I znów jest to dzieło nierówne, chociaż nieporównywalnie lepsze, niż „Hardkor Disko”. Reżyser z pisarzem (Żulczyk współtworzył adaptację scenariusza) rewelacyjnie poradzili sobie na przykład z worldbuildingiem.
Noirowa Warszawa i snujące się po niej typy spod ciemnej gwiazdy zostały oddane organicznie jak chyba nigdy wcześniej. Drugi plan aktorski został obsadzony w punkt. Janusz Chabior i Robert Więckiewicz grają typowe dla siebie postaci, ale już Cezary Pazura jako upadły celebryta zagrał jedną z lepszych ról od lat, natomiast Jan Frycz jako demoniczny Dario zbudował sobie wręcz tym serialem pomnik.
Gorzej niestety z rzeczami najważniejszymi, bo powierzenie głównej roli drewnianemu debiutantowi Kamilowi Nożyńskiemu (też zresztą raperowi o ksywie Saful) wyszło średnio, a cała historia odgrywanego przez niego dilera Kuby nie za bardzo się trzyma kupy. Sam Skonieczny wcielił się w serialu w poboczną postać rapera Pioruna i nagrał na potrzeby serialu dwa utwory, w tym „Od braci dla braci”.
Piorun. Fikcyjny raper lepszy od niejednego prawdziwego
To nie pierwszy taki zabieg w historii marketingu, ale na uwagę zasługuje to, że gdyby Piorun był prawdziwą postacią, to wszystko wskazuje na to, że ludzie naprawdę by tego słuchali. To hardkorowy rap, ale puszczający do słuchacza oczko, z dobrym flow i jednocześnie niegłupim tekstem, nawiązującym zresztą gęsto do fabuły serialu. Najpopularniejszy komentarz na profilu reżysera na Filmwebie dotyczy jego zdolności reżyserskich, ale autor mówi właśnie, że „Piorun był fantastyczny”. Udział w produkcji kawałka miał wprawdzie zespół PRO8L3M, ale to nie oni przecież wykonali utwór.
Skonieczny początkowo nie pociągnął tego wątku. Dopiero w 2020 r., dwa lata po premierze serialu, wraz z Janem Fryczem wrócili do swoich kreacji na potrzeby akcji #hot16challenge2. Z kolei rok temu zaczęły pojawiać się pierwsze nagrywki wydane przez artystę pod ksywą Tektonika. O ile w pierwszym numerze „Cash is King” pojawia się jeszcze gościnnie Frycz, który pyta się, ile można było czekać na te nagrywki, a teledysk przypomina nieco klimatem świat „Ślepnąc od świateł”, o tyle następne single Skoniecznego odcinają się już od Pioruna i poprzedniej kinowej działalności.
Tektonika. Rapsy z prawdziwego zdarzenia
O ile w „Od braci dla braci” było jeszcze słychać, że Piorun to jednak aktor grający rapera, o tyle w utworach Tektoniki Skonieczny już wspina się na wyżyny hip-hopowej techniki. Właściwie wszystko w tych utworach gra. Autor „Hardkor Disko” brzmi, jakby zęby zjadł na scenie, jest naturalny, świeży, pewny siebie i wygadany. Klasyczna bragga jest przemieszana z inteligencką frazą, ale Tektonika ani nie wpada w pułapkę gadania tylko o sobie, ani też nie staje się z automatu wykonawcą dla studentów kierunków humanistycznych. Jakieś przykłady?
- „Długie godziny, puste ulice/idę przez miasto rapu niosąc nawałnice/mam garście panczy, gram w scrabble bez planszy/wiatraki padają, wrócił Don z La Manchy” – „Kapsaicyna”
- „Luz na wahaczach/przygody Robura jak u Nahacza/nie łapię zadyszki, bo nie walę z dyszki/jadę z braggą i chuj z tym wszystkim” – „Cash is King”
Poza dobrymi tekstami, Skonieczny pozapraszał także do współpracy solidnych producentów i raperów młodego pokolenia. I chociaż całości bliżej do nowoczesnych trendów niż klasyków boom bapu, to czuć w tym wszystkim pewną tęsknotę za starą szkołą. Dodajmy jeszcze, że do każdego singla został nakręcony naprawdę solidny klip, w czym, jak wiemy, Skonieczny się specjalizuje. Tektonika ma tak naprawdę wszystko, co pomogło przebić się do mainstreamu takiemu PRO8LEMowi.
Czytaj także:
Czy wykonawca jest w czymkolwiek gorszy od tego zespołu z najlepszych momentów? Wątpię. Skonieczny nie stara się przy tym odcinać kuponów od swojej poprzedniej działalności, czy nawiązywać specjalnie do postaci Pioruna i w ogóle „Ślepnąc od świateł”. Chociaż pewnie gdyby chciał, to po paru telefonach z łatwością jego rapowa twórczość znalazłaby się na świeczniku. A tak artysta póki co znajduje się nadal w pewnej niszy, w której chyba zwyczajnie w świecie czuje się najlepiej. Czekam z utęsknieniem na całą płytę, bo póki co single skutecznie podkręciły mój apetyt.
Polecamy:
