Badanie opublikowane w Nature Sustainability pokazuje skalę nierówności w emisji CO2 pomiędzy mieszkańcami bogatych i biednych krajów. Stwierdzono, że średni ślad węglowy osoby mieszkającej w Afryce Subsaharyjskiej wynosi 0,6 tony, a przeciętnego mieszkańca USA 14,5 tony rocznie.
Emisje CO2. Szokujące dysproporcje
Autorzy przekonują, że średni ślad węglowy w górnym 1% emitentów był ponad 75-krotnie wyższy niż w dolnych 50%. Mało tego, wiele krajów o wysokiej emisji per capita, takich jak Australia, Kanada, Japonia, Arabia Saudyjska i Iran, nie zostało uwzględnionych w badaniu ze względu na brak danych.
W nowym badaniu wykorzystano wszelkie dostępne dane dotyczące konsumpcji, opracowane w 2014 roku na potrzeby Banku Światowego. Każdego roku ludzie uwalniają do atmosfery dziesiątki miliardów ton CO2, ale dystrybucja tych emisji jest nierówna. Styl życia mieszkańców bogatszych krajów sprawia, że ich ślad węglowy jest niezwykle wysoki w porównaniu z ludźmi z krajów rozwijających się.
– Nierówność jest po prostu szalona – mówi dr Klaus Hubacek z uniwersytetu w holenderskim Groningen. Jak przekonuje naukowiec, wyliczenia są oparte o specjalne modele z wzorcami konsumpcji. Badacze opracowali je, by jak najdokładniej określić nie tylko bezpośrednie emisje wynikające z ogrzewania i chłodzenia, ale też ślad węglowy usług oraz produktów wraz z ich łańcuchem dostaw.
To nie my, to Chiny. Które produkują dla nas
Wykorzystanie danych dotyczących konsumpcji gwarantuje, że emisje dwutlenku węgla są powiązane z krajami, które korzystają z towarów i usług, a nie z tymi, które je produkują. Ma to przełomowe znaczenie, ponieważ biedne kraje emitują ogromne ilości CO2 ze względu na zaspokajanie popytu wygenerowanego w krajach rozwiniętych.
I tak przeciętny Lukseburczyk emituje aż 30 ton dwutlenku węgla w ciągu roku, podczas gdy statystyczni mieszkańcy Madagaskaru, Malawi, Burkiny Faso, Ugandy, Etiopia i Rwandy poniżej 0,2 tCO2. Rozpiętości w wyliczeniach w praktyce są jeszcze większe – miliony mieszkańców Afryki Subsaharyjskiej generują ślad węglowy na poziomie 0,01 tony, a każdy należący do globalnej czołówki „superbogacz” jest odpowiedzialny za setki ton CO2 pompowanych do atmosfery.
Na TrueStory pisaliśmy o Leonardo DiCaprio, który mimo wieloletniej proekologicznej działalności na wielką skalę, nie potrafi odmówić sobie rozrywek typowych dla milionerów, które słono kosztują naszą planetę. Jeszcze bardziej jaskrawym przykładem jest raper Drake, podróżuje głównie prywatnym samolotem wartym ok 200 mln dolarów. Na podstawie aplikacji FlightAware wyliczono, że między 11 maja a 20 czerwca maszyna wyemitowała niemal 900 ton CO2.
Ty dbaj o klimat, ja będę latał prywatnym samolotem
– To badanie jasno pokazuje, na kim spoczywa odpowiedzialność za globalne emisje – mówi dr Wiliam Lamb z Mercator Research Institute cytowany przez „Carbon Brief”. Badacz zauważa, że wina „super-bogatych” może być jeszcze większa, niż wskazują na to dane, ponieważ wielu z nich umiejętnie ukrywa swoje wydatki, z którymi wiążą się kolejne tony dwutlenku węgla wpompowane w atmosferę.
Polecamy:
- Wybuch wulkanu na Tonga. Jak wpłynie na emisję CO2?
- Polska przegrywa w grze o przetrwanie. Dlaczego ETS to energetyczny deathmatch?
– Z punktu widzenia sprawiedliwości klimatycznej, globalne ograniczanie emisji powinniśmy skupić na osobach, które w największym stopniu za nie odpowiadają – mówi Lamb. I dodaje, że jeśli mieszkańcy bogatej Północy nie podejdą do sprawy poważnie, i tak pośrednio poniosą cenę w postaci konieczności mierzenia się z masową migracją uchodźców klimatycznych z Południa. To oni zapłacą najwyższą cenę wysokoemisyjnych zachcianek bogaczy.
Aby osiągnąć cele określone w Porozumieniu Paryskim – ograniczenie globalnego ocieplenia do poziomu „znacznie poniżej” średniej sprzed epoki przemysłowej – ludzkość musi jak najszybciej ograniczyć do zera emisję gazów cieplarnianych.
Czytaj też:
