Przypomnijmy sobie najważniejsze fakty na temat siódmej planety od Słońca, czyli Urana. Jest to gazowy olbrzym, który pod względem wielkości zajmuje trzecie miejsce w Układzie Słonecznym, a pod względem masy czwarte. Zgodnie z danymi z 2018 roku, planeta posiada co najmniej 27 naturalnych satelitów, których imiona pochodzą ze sztuk Williama Szekspira i Aleksandra Pope’a.
Naukowcy z NASA przedstawili nowe dane na temat ewolucji i budowy pięciu z największych księżyców, czyli Ariela, Umbriela, Tytanii, Oberona i Mirandy. Agencja kosmiczna podejrzewa, że pierwsze cztery mogą ukrywać pod swymi lodowymi skorupami wodne oceany o głębokości nawet kilkudziesięciu kilometrów. Piąty z satelitów, Miranda, także mógł niegdyś posiadać w swoim wnętrzu ocean.
Naukowcy podążali za ciosem
Już od długiego czasu NASA przyglądała się największemu ze wszystkich księżyców, czyli Tytanii. Podejrzewali, że gromadzi ona wewnątrz ciepło pochodzące z rozpadu radioaktywnych pierwiastków oraz utrzymuje ciekłą wodę. Mniejsze księżyce nie były brane pod uwagę właśnie ze względu na swój rozmiar.
„Jeśli chodzi o małe obiekty – planety karłowate i księżyce – planetolodzy już wcześniej znaleźli dowody wskazujące na istnienie oceanów w kilku nieprawdopodobnych miejscach, w tym na planecie karłowatej Ceres i Plutonie oraz księżycu Saturna Mimasie – tłumaczy ekspertka Julie Castillo-Rogez z Jet Propulsion Laboratory od NASA. – Istnieją więc mechanizmy, których w pełni nie znamy. W pracy tej badamy, jakie mogą to być mechanizmy i jak bardzo są one istotne dla różnych ciał w Układzie Słonecznym, które mogą być bogate w wodę mimo ograniczonego dostępu do wewnętrznego ciepła”.
Naukowcy z pomocą nowego modelu komputerowego przyjrzeli się ponownie danym zdobytym dzięki sondzie Voyager 2, obserwacjom z poziomu Ziemi czy też sondom Galileo i Cassini. Wszystko wskazuje na wodne oceany w różnych kosmicznych obiektach.
Wspomniany model uwzględnia m.in. informacje na temat księżyca Saturna Enceladusa, Plutona i jego satelity Charona oraz planety karłowatej Ceres. Są to pokryte lodem ciała o podobnych rozmiarach do księżyców Urana.
Już dwa lata temu można było przeczytać artykuły, w których opisywano badania związane z podziemnymi oceanami na karłowatej planecie, jaką jest Pluton. Oceany pod jej skorupą miałyby znajdować się o 500 mln lat dłużej niż te na Ziemi. W podobnym czasie, w roku 2020, media donosiły o odkryciu dotyczącym wspomnianej Ceres, na której do niedawna oceany mogły pokrywać całą powierzchnię. Jak więc widać, kosmos może skrywać przed nami ogromne ilości tego życiodajnego związku chemicznego.
Wyniki są jednoznaczne
Badania wykazują, że powierzchnia wszystkich czterech księżyców Urana wystarczająco dobrze izoluje ich wnętrzna. Jest to niezbędny aspekt do utrzymania tam wody w stanie ciekłym. Może w tym odgrywać dużą rolę dodatkowa obecność chlorków i amoniaku, które utrudniają wodzie zamarzanie. Na dodatek Tytania i Oberon może utrzymywać temperaturę swoich wód na tak wysokim poziomie, że w ich wnętrzach wytworzyły się odpowiednie warunki do powstania życia – a na taką wiadomość czekamy już od lat.
W ciągu kolejnej dekady NASA nadała wysoki priorytet wyczerpującym badaniom nad Uranem i jego satelitami. Artykuł opublikowany na łamach „Journal od Geophysical Research” może pomóc w zaplanowaniu potencjalnej misji ukierunkowanej na dalekiego sąsiada Ziemi.
Zobacz także:
To urządzenie może przeczytać twoje myśli. Sztuczna inteligencja znów zaskakuje
